Τα παιδιά μας έχουν κουραστεί και έχουν βαρεθεί από το online. Το ίδιο και εμείς βέβαια που η καθημερινότητά μας έχει γίνει έντονη και ευερέθιστη.

Χρειάζονται διάλειμμα. Το ίδιο και εμείς. Ευτυχώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Τι σημαίνουν όμως τα Χριστούγεννα; Αγάπη, απαντάμε όλοι ανεξάρτητα από θρησκεία, οικονομική κατάσταση και μορφωτικό επίπεδο. Αν ρωτήσεις έναν γονιό θα σου πει ότι φυσικά αγαπάει το παιδί του. Μπορεί να το δείρει καμμιά φορά ή να το κοιτάξει με εκείνο το βλέμμα του κέρβερου αλλά το αγαπάει. Το κάνει μόνο για να το συνετίσει. Άλλωστε και οι δικοί του οι γονείς το ίδιο έκαναν και μια χαρά άνθρωπος βγήκε. Όταν όμως δίνουμε ακόμα και μια μικρή ξυλιά στο παιδί μας ή του μιλάμε άσχημα έστω και λιγάκι, το αγαπάμε άραγε εκείνη την στιγμή; Το σεβόμαστε; Του φερόμαστε δίκαια; Μπαίνουμε στη θέση του;

Το συγκλονιστικό, για εμένα, βιβλίο της Alice Miller «Το Ξύπνημα της Εύας» επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι η όποιας  μορφής βία δεν είναι αγάπη. Και μιας και μιλάμε για τα Χριστούγεννα και το μήνυμά τους, ας δούμε πως μεγάλωσαν οι γονείς του τον Χριστό. Τον αγαπούσαν, τον σέβονταν και τον προστάτευαν. Δεν πέρασε από το μυαλό τους να τον συνετίσουν μόνο να τον υποστηρίξουν. Δεν απαιτούσαν υποταγή. Μήπως γι’ αυτό μας λέει η Miller «έγινε εγωιστής, υπερόπτης, πλεονέκτης, αυταρχικός ή ματαιόδοξος; Εντελώς το αντίθετο. Έγινε ένας δυνατός, συνειδητός, συμπονετικός και σοφός άνθρωπος…»