«Μαμά». «Ναι, αγάπη μου». «Για έλα λίγο να δεις τι κάνω». Μετά από 30 δεύτερα… «Μαμά θα μου κάνεις χυμό»; «Μαμά δεν λειτουργεί το ίντερνετ». «Μαμά πεινάω”. “Μαμά θα μου διαλέξεις εσύ μπλούζα σήμερα; «Μαμά πότε θα πάμε στη γιαγιά»; «Μαμά να σου πω τι έκανε σήμερα η Μελίνα στο μάθημα»; «Μαμά πεινάω πάλι». «Μαμά έλα να σου πω». «Μαμά βαριέμαι να κάνω μάθημα από το κομπιούτερ». …

Και στην αρχή είσαι: «ναι, αγάπη μου», «έρχομαι μωρό μου», «ναι, ναι, σ’ ακούω», «ναι, δεν μπορώ τώρα, πλένω τα φρούτα μας». Μετά από λίγο απαντάς με μια φωνή όχι και τόσο γλυκιά και ήρεμη πλέον «σου είπα κι εγώ δουλεύω από το σπίτι». «Ναι, μόλις τελειώσεις θα έρθω». «Μιλάω στο τηλέφωνο». «Μα τι θέλεις πάλι»; Και φτάνει κάποια στιγμή, μετά από πολλά απανωτά «μαμά», που λες «ναιιιι» με μια αγριοφωνάρα, περιμένοντας να ακούσεις άλλο ένα «θέλω», άλλο ένα «έλα». Και τότε είναι που σου λέει «μαμά σ ’αγαπάω» και εσύ μένεις με το βλέμμα απλανές προσπαθώντας να κάνεις τον τόνο της φωνής σου πιο γλυκό λέγοντας του «κι ’εγώ αγάπη μου». Και αισθάνεσαι και άσχημα που το παιδί σου σου είπε τη μαγική λέξη ενώ εσύ ήσουν έτοιμη να αγριέψεις ακόμα περισσότερο τη φωνή σου αφού δεν καταλαβαίνει ότι έχεις κι εσύ πράγματα να κάνεις. Πως το διαχειρίζεσαι; Με υπομονή και χιούμορ.  Και πολλή πολλή αγάπη. Όπως λέει και μια πελάτισσά μου που με δυο παιδιά στο πανεπιστήμιο το έχει φιλοσοφήσει το θέμα: « Όταν ακούω «μαμά» δεν περιμένω πιά να ολοκληρώσουν την φράση τους. Στο τρίτο συρτάρι δεξιά τους απαντάω». J J