Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, πρέπει να ήμουν στην 5η, η δασκάλα μας ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση για την Γιορτή της Μητέρας. Τότε είχα μεγάλη δυσκολία με κάθε είδους έκθεση. Δεν ήξερα ποτέ πώς να ξεκινήσω και χρειαζόμουν άπειρο χρόνο για να σκεφτώ την πρώτη παράγραφο. Έτσι, είχα μια εξαιρετική, όπως νόμιζα, ιδέα: θα έβρισκα απλώς μια έκθεση από κάποιο βιβλίο που μου άρεσε, θα την αντέγραφα και θα την παρέδιδα. Και έτσι έκανα.

Καθώς αυτό ήταν εργασία για το σπίτι, η μαμά μου ήθελε βέβαια να τη διαβάσει. Θυμάμαι ήταν τόσο ενθουσιασμένη και περήφανη για τα γραπτά της κόρης της. Άσε που συγκινήθηκε από τα έντονα συναισθήματα που περιγράφονταν ζωντανά στην έκθεσή μου. Η δασκάλα μου όμως είχε την εντελώς αντίθετη αντίδραση, καθώς κατάλαβε ακριβώς τι είχε συμβεί. Ήξερε μάλιστα από πού είχα «δανειστεί» το κείμενο. Ωχ! Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς ένιωσα…

Σήμερα; Όχι, δεν χρειάζεται να διαβάσω κανένα βιβλίο για να γράψω πώς νιώθω για τη μαμά μου. J Αγαπώ τη μαμά μου, και αυτό δεν είναι μόνο επειδή είναι η μαμά μου. Την αγαπώ για τη μεγάλη της καρδιά, για τη ζεστή της αγκαλιά, για το ότι είναι πάντα εκεί για μένα, για το ταλέντο της να μας κάνει να κλαίμε από τα γέλια. Φυσικά είχαμε καυγάδες και διαφωνίες. Εννοείται πως δεν συμφωνούσα –ακόμα και τώρα– με τον τρόπο που είχε χειριστεί κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο, σήμερα που είμαι και εγώ μαμά, μπορώ να κατανοήσω περισσότερο τις προκλήσεις που είχε ν’ αντιμετωπίσει και να αναγνωρίσω τις προσπάθειές της να τα καταφέρει όσο καλύτερα μπορούσε.

Ξέρω πώς νιώθει μια μαμά για το παιδί της, αλλά ξέρω επίσης πώς νιώθει ένα παιδί για τη μαμά του. Διάβασα δύο αποσπάσματα που περιγράφουν λίγο πολύ και τις δύο πλευρές: «Η ζωή δεν έρχεται με εγχειρίδιο, έρχεται με μια μητέρα» (Άγνωστος) και «Η καρδιά της μητέρας είναι η σχολική αίθουσα του παιδιού» (Henry Ward Beecher).

Τώρα ξέρω ότι δεν είναι μια απλή και εύκολη διαδρομή. Η μητρότητα δεν είναι δεδομένη. Είναι όμορφη και σκληρή ταυτόχρονα. Μπορεί να είναι τόσο δημιουργική όσο και απαιτητική, τη μια στιγμή να ραγίζει την καρδιά σου και την άλλη να την ζεσταίνει. Όσο τρομακτική κι αν φαντάζει κάποιες φορές, είναι μια αναμφισβήτητη δύναμη ζωής.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα γιορτάσαμε τα 88α γενέθλια της μαμάς μου. Σε έναν όμορφο κήπο γεμάτο τριανταφυλλιές, πορτοκαλιές και λεμονιές. Ήμασταν όλοι εκεί, όλη η οικογένεια, όλοι σε εξαιρετική κατάσταση. Τι ευλογία!