Τα αγαπάμε τα παιδιά μας πολύ. Αδιαμφισβήτητα. Και θέλουμε να τα χαϊδεύουμε, να τα φιλάμε, να έχουμε μια όμορφη σχέση μαζί τους κι εκείνα μ’ εμάς. Υπάρχουν όμως κι αυτές οι φορές που θυμώνουμε, που εξοργιζόμαστε με κάτι που έκαναν. Και τότε…ε, τότε δεν τα βλέπουμε και τόσο ρόδινα τα πράγματα. Και με το δίκιο μας, δε λέω.
Το θέμα όμως δεν είναι να μην θυμώσουμε αλλά πως θα διαχειριστούμε το θυμό μας και την όλη κατάσταση. Εσύ πως αντιδράς; Απαντάς μ’ έναν εξ’ ίσου θυμωμένο ή οργισμένο τρόπο; Λούζεις το παιδί σου με αρνητικά επίθετα ή σαρκαστικές παρατηρήσεις; Μέσα στο θυμό σου ανακατεύεις και άλλα αρνητικά που έκανε το παιδί σου; Χρησιμοποιείς αδιαφορία ή τιμωρία; Όλα αυτά μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις καλά στην αρχή: «Αυτό έλλειπε, να κάνει ό,τι θέλει! Τώρα θα δει»!
Αν πιστεύεις ότι έτσι θα κάνεις το παιδί σου να σε σέβεται σου έχω άσχημα νέα: οι φωνές και τα ουρλιαχτά μόνο ΦΟΒΟ φέρνουν. Αν απαιτείς από το παιδί σου να ζητήσει συγνώμη, θα το κάνει εκείνη τη στιγμή. Μόνο και μόνο επειδή σε φοβάται. Και αργότερα θα επαναλάβει τη συμπεριφορά που σε θύμωσε. Ο σεβασμός έρχεται μέσα από την εκτίμηση.
Χρειάζεται να διαλέξεις τώρα: θέλεις να μεγαλώσεις παιδιά που φοβούνται ή που σέβονται; Γιατί αυτά τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες που ή θα φοβούνται ή θα σέβονται· τον εαυτό τους κατ’ αρχήν και στη συνέχεια τους γονείς, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους ανθρώπους.
Για να κάνεις την όποια αλλαγή ξεκίνα από τον εαυτό σου. Άλλαξε πρώτα τη δική σου συμπεριφορά. Άλλωστε εσύ είσαι ο καθρέφτης του παιδιού σου.