Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που τα παιδιά άρχισαν ξανά το σχολείο. Μέχρι τώρα τα περισσότερα από αυτά έχουν προσαρμοστεί και επιστρέφουν στο «φυσιολογικό», παρόλο που συνεχίζουν να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για την πανδημία.

Σαν εργαζόμενη μαμά, περίμενα με ανυπομονησία αυτήν την πολυπόθητη μέρα. Όταν τελικά ήρθε, άρχισα να σκέφτομαι, να σχεδιάζω, να κάνω σενάρια για το πώς να αξιοποιήσω όλον αυτό τον «ελεύθερο» χρόνο που ξαφνικά είχα στα χέρια μου. Πώς να κάνω το καλύτερο για εμένα. Φυσικά είχα πολλές ιδέες: «Θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στη δουλειά μου. Θα μου χαρίσω λίγο περισσότερο χρόνο το πρωί για να απολαύσω τον καφέ μου. ίσως να διαβάσω και αυτό το βιβλίο που ξεκίνησα καιρό πριν. Ίσως μπορώ να πάω για καφέ με τις φίλες μου. Θα μπορούσα να πάω και για ψώνια. Θα μπορούσα να επισκέπτομαι τους γονείς μου πιο συχνά. Θα μπορούσα να δω όλες τις εκκρεμότητες, όλα τα «πρέπει», που περιμένουν τη σειρά τους». Η λίστα ήταν ατελείωτη.

Υπήρχε όμως κάτι που δεν είχα λάβει υπόψη. Και αυτό ήταν το πόσο κουρασμένη ήμουν σε όλη αυτήν την καραντίνα – τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Συνειδητοποίησα πόσο είχε «συμπιεστεί» ο χρόνος μου για να διατηρώ την ισορροπία, να παραμένω ήρεμη ώστε όλα να λειτουργούν «φυσιολογικά» και πόσο πολύ χρειαζόμουν τον προσωπικό μου χρόνο.

Είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις. Είμαι επίσης σίγουρη ότι κάπου στο πίσω μέρος του μυαλό σου σκέφτεσαι: «Ωραία τα λες αλλά έχω τόσα πολλά να κάνω και τώρα που τα παιδιά είναι στο σχολείο, μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν το χρόνο για να… δουλέψω περισσότερο στην επιχείρησή μου. να οργανώσω το σπίτι, να κάνω όλα όσα συνεχίζω να αναβάλω ….” Εδώ μπορείς να συμπληρώσεις ότι ταιριάζει σ’εσένα.

Μπορώ να ταυτιστώ μαζί σου. Αλλά το να αισθάνεσαι ότι έχεις όλο τον χρόνο που χρειάζεσαι για να κάνεις ό,τι δεν μπορούσες να κάνεις πριν, ενώ είσαι τόσο κουρασμένη, δεν θα σε πάει πουθενά Αν δεν δώσουμε προσοχή στις ανάγκες μας, αν δεν φροντίσουμε τον εαυτό μας πρώτα, θα συνεχίσουμε να είμαστε κουρασμένες, ίσως και εξαντλημένες. Και αυτός είναι μονόδρομος. Ένας μονόδρομος που οδηγεί σε απογοήτευση, αναποτελεσματική επικοινωνία και περισσότερο άγχος. Ένας φαύλος κύκλος. Δεν μπορούμε να φροντίσουμε τους άλλους παρά μόνο αν πρώτα φροντίσουμε τον εαυτό μας. Είναι ακριβώς οι οδηγίες που μας δίνει η αεροσυνοδός πριν ξεκινήσει η πτήση, να φορέσουμε δηλαδή πρώτα εμείς τη ζώνη ασφαλείας μας και μετά να την φορέσουμε στα παιδιά.

Ας ρίξουμε μια ειλικρινή ματιά στον εαυτό μας, στις προσωπικές μας ανάγκες. Ας αξιολογήσουμε την τρέχουσα κατάστασή μας, πως αισθανόμαστε σήμερα. Ας δώσουμε στους εαυτούς μας το δώρο του χρόνου. Μπορείς να κάνεις μια βόλτα, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να πάρεις έναν υπνάκο, να ζωγραφίσεις, να διασκεδάσεις, να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική, να χορέψεις, να ασκηθείς, να διαλογιστείς, να κάνεις μπάνιο … ό, τι σου ταιριάζει καλύτερα. Ο προσωπικός μας χρόνος είναι ένας πολύτιμος θησαυρός, ένα δώρο στον εαυτό μας για όλη μας τη ζωή.